Samen met Winner, het paard van mijn werk waar ik verantwoordelijk voor ben, heb ik vandaag een wandeling gemaakt door het bos. Natuurlijk is het mooi om op een paard te kunnen rijden, maar ook wandelen heeft iets bijzonders.
Met een paard ‘buiten’ zijn is soms best een uitdaging. Paarden zijn vluchtdieren, waardoor ze constant op hun hoede zijn en van het minste of geringste kunnen schrikken. Dit kan een reden zijn om het halstertouw goed kort te pakken. Daarnaast kent wandelen de volgende uitdaging; ze lopen over hun eten. Hoe verleidelijk is het dan om een hap gras te nemen in plaats van door te lopen.
Ik heb genoten van de momenten dat Winner moeiteloos met mij mee liep. Het halstertouw hing slap tussen ons in en hij zetten geen stap verkeerd. Dat geeft zo’n gevoel van verbondenheid. Niet een strak touw maakt dat je samen bent, maar juist de vrijheid om een andere kant op te lopen benadrukt die onderlinge band. Die band ervaren met een dier vind ik ontzettend bijzonder. Winner spreekt mij taal niet, maar voelt hopelijk ook een beetje van wat ik gevoeld heb.
Een paard vrijheid gegeven en verbondenheid gekregen?
Been there, done that!
Unfortunately not (yet)
That will never happen!