Er loopt maar één katje op deze wereld rond waarmee ik echt iets speciaals heb, en dat is onze Amy. Bijna zes jaar geleden haalden we haar als kitten uit het asiel. De eerste twee dagen bracht ze doodsbang onder de kast door, maar het is helemaal goed gekomen.

Amy is een echte knuffelkat, maar ze knuffelt met niemand zo graag als met mij. Mijn moeder noemde mij haar ‘lievelingsmens’, terwijl ze onderstaande foto van ons samen maakte. Als Amy buiten is wanneer ik bij mijn ouders thuis kom, hoef ik haar maar één keer te roepen en ze komt aanhuppelen. Amy vindt het leuk om tikkertje te spelen, kan zitten, liggen en poot geven op commando en is een ster in vlinders vangen (niet dat dat laatste me zo enorm blij maakt, maar het is wel knap). Ze heeft een prachtige tekening waardoor ze een plaatje is op foto’s. Ze vindt vuur erg interessant en komt voor de gezelligheid bij ons aan tafel zitten als we gaan eten. Ze pikt altijd je stoel in als je net opstaat en ze praat in plaats van dat ze miauwt.

Nu ik niet meer thuis woon, mis ik Amy regelmatig. Ze is zo zacht en schattig, ik kan zo om haar lachen en haar blik doet mijn hart smelten. Het liefst koop ik zelf een kat, maar ergens ben ik bang dat die nooit zo leuk zal zijn als Amy. Ik hoop dat we nog jaren van haar gezelschap kunnen genieten. De allerliefste Amy maakt mijn dagen een beetje mooier, zelfs op de momenten dat ik erg verdrietig ben. Als ik naar onderstaande foto’s kijk kan ik een glimlach niet onderdrukken…

Intens blij worden van de sterke band met een dier?

Been there, done that!
Unfortunately not (yet)
That will never happen!