Afgelopen zomer ben ik samen met mijn vriend, en een vriend en vriendin, naar Zakynthos geweest. Zakynthos staat bekend om zijn feestende, bezopen, jongeren, die wij vakkundig vermeden hebben. Verder zijn de prachtige stranden de grote trekpleister van Zakythos evenals het feit dat de Caretta Caretta deze stranden gebruiken als broedplaats in de zomer.

Vroeger had mijn vriend schildpadden als huisdier. Ik heb daar nooit zoveel mee. Ze doen vooral hele dagen niets, je kunt ze niet aaien en er is ook niet echt sprake van een emotionele band. Zodra ik echter gelezen had over de schildpadden op Zakynthos, wilde ik die toch wel graag zien. Vooral omdat ze zich dan in hun natuurlijke omgeving bevinden en een stuk groter zijn dan de schildpadden die mijn vriend vroeger hield, ze kunnen meer dan een meter groot worden.

Ons hotel lag die zomer in het plaatsje Argassi, waar wel strand is, maar geen schildpadden. Het snorkelen daar was ook fantastisch, maar voor de schildpadden moesten we op andere plaatsen gaan kijken. We besloten twee dagen een quad te huren, waarmee we ook de meest afgelegen strandjes konden bezoeken. Deze tochten brachten ons op de meest fantastische plekken, maar schildpadden zagen we niet. Om onze kansen te vergrootten huurden we ook nog een motorbootje in de buurt van Laganas. Hiermee konden we de hele baai afvaren, waar volgens de locals veel schildpadden moesten zitten. Ze waren niet bang voor boten, dus we zouden er vast wat tegenkomen. Gewapend met snorkels stopten we om het kwartier om even het water te verkennen. Niets. Keer op keer helemaal niets. De moed zonk ons in de schoenen. Zouden we echt teruggaan naar Nederland zonder een echte ‘wilde’ schildpad gezien te hebben?

Toen het donker begon te worden moest de boot echt terug. Het was heerlijk geweest op het water, maar we waren toch ook wel teleurgesteld. Die avond sprak ik met mijn vriend over het laatste idee dat ik nog had. Teruggaan naar het strand waar de schildpadden hun eieren leggen, daar moesten ze vast in de buurt zitten. Door de drukte op het strand leek het mij het meest verstandig een end de baai in te zwemmen en dan te hopen dat we er eentje zouden tegenkomen. De volgende dag was onze laatste dag, dan zouden we ook onze laatste poging wagen.

Met de bus, propvol, in de hitte van meer dan 30 graden, reisden we naar Gerakas beach. We hadden niet veel bij ons, omdat we behalve onze snorkels alles op het strand voor langere tijd moesten achterlaten. Zodra we een veilig plekje voor onze handdoeken en tas gevonden hadden, begonnen we aan onze zwemtocht. We rekenenden erop dat we best een tijdje zouden moeten zwemmen. Onze conditie is prima, maar we moesten ook in de gaten houden dat we nog terug zouden moeten, tegen de stroom in. We hoopten zo op een beetje geluk, maar wisten ook dat er een kans was dat we geen enkele schildpad tegen zouden komen.

Na ongeveer een halfuur de baai uit zwemmen, hadden we nog slechts zand, rotsen en kleine visjes gezien. Hoewel ik nog vol energie zat, begon ik me zorgen te maken over de terugreis. Als we er nu niet snel een zouden vinden, moesten we het opgeven. En toen ineens, spuugde mijn vriend een volle mond zeewater uit en riep ‘schildpad! schildpad!!’. Ik dook onderwater en zag vlakbij ons een prachtige schildpad. Hij zag ons, keek ons aan, maar leek niet van zijn stuk gebracht. Terwijl hij doorging met waar hij mee bezig was, het zoeken naar eten tussen de plantjes op de bodem, verwonderde ik me over de manier waarop hij door het water bewoog. Zo gracieus. Hij lijkt zo log en groot, maar overtrof meermalen onze snelheid met zwemmen. En als hij echt had gewild, was hij zo weg geweest.

We zwommen zo een hele tijd met de schildpad mee, op gepaste afstand en zonder hem te willen aanraken. Hij hield ons zichtbaar in de gaten, maar leek zeker niet bang. Ik vond het ontzettend bijzonder om dat dier zo te zien, in zijn natuurlijke omgeving. Het kost ons moeite om te zwemmen, te ademen en te kijken onderwater, maar die schildpad was hier thuis. Wij waren maar indringers, toeschouwers. Na minstens twintig minuten, die zo omvlogen, moesten we hem vaarwel zeggen om terug naar de kust te zwemmen. Ik zwom nog even heel dicht bij hem. Als ik had gewild had ik hem kunnen aanraken met mijn vingertop. Hij draaide zijn hoofd om, keek me aan, en zwom toen de diepte in.

Bron foto.

Ik weet zeker dat dit een ervaring is geweest die ik mijn leven niet vergeet. Juist van deze ervaring hebben we zelf geen foto, omdat het zwemmen met een onderwatercamera best lastig is. Heelhuids terugkomen was belangrijker dan foto’s maken. Deze foto vond ik op internet. Het is precies het beeld dat wij ook hadden. Wat een prachtig dier!