Ik heb een dilemma waar ik al tijden tegenaan loop. Omdat ik probeer te ontdekken wat ik moet doen vraag ik regelmatig advies aan mensen. Maar het klopt wat ze zeggen over het vragen van advies, we willen slechts iemand horen bevestigen wat we zelf al denken. Nou, die heb ik eindelijk gevonden, dus ik ben eruit. In ieder geval voorlopig.

Mijn probleem? Ik vind te veel leuk. Misschien is dat niet de goede benaming, ik vind heel veel leuk. Ik ben altijd met veel dingen tegelijk bezig en op de een of andere manier heb ik het idee dat dat niet goed is. Inmiddels weten we allemaal dat multitasken een illusie is. In het boek Nooit Meer te Druk beschrijft Tony Crabbe dat onderzoek duidelijk uitwijst dat we minder effectief zijn wanneer we onvoldoende focussen op één taak voor langere tijd. Zou dat ook zo werken wanneer we ons leven vullen met heel veel verschillende dingen? Ik denk het wel. Sarah Knight beschrijft in haar boek The Life-Changing Magic of Not Giving a F*ck de reden waarom je moet stoppen met dingen die je niet interesseren of er niet toe doen. Dan heb je tijd, energie en geld over voor de dingen waar je wél om geeft.

Mijn probleem is echter, dat ik met niets wil stoppen. Ik heb voor een lange tijd kritisch naar mijn lijst zitten staren, maar schrappen lukt niet. Mijn ogen glijden over alle dingen die ik doe en ontzettend leuk vind. Visagie, schrijven, coachen, sporten… Ik word er blij van als ik er aan denk, als ik ze voor me zie. Ik zie kansen, dromen, vrijheid om te doen wat ik wil. Leven!

Gisteren las ik een artikel over een onderzoek dat gedaan is naar wat er voor nodig is een expert te worden binnen een bepaald gebied. Veel oefenen en je moet je intelligentie wat mee hebben. Misschien heb ik het wel in me een expert te worden? Met het risico arrogant over te komen, ik denk van wel. Net als jij, vermoedelijk. Expert zijn heeft een bepaalde status. Iets waar iedereen om me heen (onbewust) naar lijkt te streven. Het zijn van de beste, een specialist, een expert, dé expert. Als ik me dat zo probeer voor te stellen lopen de rillingen over mijn rug. Ik krijg het gevoel in een hokje te zitten, vast in de kettingen van presteren en excelleren. De wereld lijkt kleiner te worden in plaats van groter, alsof ik niet langer mezelf ben maar slechts nuttig in een enkel vakgebied.

Ik heb het gevoel heen en weer getrokken te worden tussen de keuze te focussen op alles, of op slechts één ding. Tussen de druk te excelleren en te genieten. Hoewel mijn gevoel zegt welke keuze ik moet maken, zat het me toch niet lekker. Tot iemand laatst tegen me zei dat hij zich er bij neer gelegd had. Hij trok zich niets aan van de druk om een expert te worden, maar beruste in zijn lot alles slechts een beetje te kennen of te kunnen. Ik ging me afvragen of ik daar ook toe in staat zou zijn. Vervolgens hoorde ik de volgende quote van iemand die met hetzelfde worstelde: ‘I’m a Jack of all trades, but a master of none.’ Met de keuze te focussen op veel verschillende dingen sluit je uit er eentje tot in de puntjes te beheersen. Terwijl hij het zei hoorde ik de trots in zijn stem. Op dat moment besefte ik dat ik mijn nieuwe lijfspreuk gevonden had. Laat de rest van de wereld lekker expert worden, ik ben graag een Jack, en ik ben er trots op!

Bron foto

Twee weken geleden toen ik op de A27 over de Merwedebrug reed maakte ik me ineens heel veel zorgen over het type mens dat nog nooit een boete heeft gereden. Het type mens dat zonder snelheidsovertredingen op zijn naam door het leven gaat. Dat moet vreselijk zijn. Dat is vast het type mens dat altijd binnen de lijntjes kleurt. Het type mens dat liever vijftien minuten te vroeg is, dan een minuut te laat, maar (máár!!) weigert daarvoor te hard te rijden. Er zijn grenzen! Ik kan me zo voorstellen dat dat het type mens is dat op een verjaardag slechts één koekje bij de koffie neemt, het type dat witte sokken in sandalen draagt tijdens de jaarlijkse vakantie naar Frankrijk en degenen die maar één boek tegelijk lezen. Of het type dat al zijn kleding bij dezelfde winkel koopt, jaar in jaar uit. Of wellicht het type dat zelf zijn haar knipt (zou het, want dat is wel het toppunt?!). Deze beelden flitsten door mijn hoofd. Ik maakte me misschien toch wel het meest zorgen om het feit dat ik dus ook tot die groep mensen behoor (en ik durf het bijna niet te zeggen, maar er staan zelfs geen parkeerboetes op mijn naam!).

Op het moment dat ik over de Merwedebrug scheurde dacht ik nog dat ik nog nooit een snelheidsboete had gehad. Wat ik toen niet wist, was dat ik op de heenweg al geflitst was. Deze week lag de boete op de mat. Wat een opluchting!

Toen besefte ik me wel, dat ik kwa type mens weinig ben veranderd. Vreemd. Of ik dan altijd al tot het type mét boetes heb behoort (slechts tijdelijk zonder), of dat ik nu plots een ander type ben geworden, weet ik niet zo goed. Dit nam zo een tijdje mijn gedachten in beslag, tot ik het besluit nam dat het misschien toch niet helemaal realistisch is om mensen in types in te delen. Het is zo definitief, zo’n versimpelde versie van de werkelijkheid. Ik ben gewoon mezelf, nu mét boete. En dat ik er dan stiekem een beetje trots op ben, hoeft verder niemand te weten.