Ik ontdek zoveel over mezelf tijdens mijn motorrijlessen, dat ik soms even zou vergeten dat ik ook nog leer motorrijden. Leersituaties zijn uitstekende zelf-assessment momenten. Dat had ik me eigenlijk niet zo gerealiseerd toen ik eind april mijn eerste proefles afsprak. Vol goede moed en bergen enthousiasme wierp ik me in een leren pak op het 200 kilo wegende monster. Monsters ben ik wel gewend, ik moet minimaal drie keer per week een paard van 500 kilo in bedwang houden. Een van de grote verschillen is echter dat een paard toch redelijkerwijs zijn best doet overeind te blijven, een motor niet. I learned the hard way. Als je niet meer weet hoe vaak je hem hebt laten vallen is het ernstig (je weet wel, wanneer je niet meer weet hoeveel cocktails je op hebt en ‘veel’ je beste schatting is).

Dus ik liet hem vallen. Vaak. Daarnaast heb ik mijn instructeur bijna aangereden (dat hij nog leeft heeft hij volledig aan zijn eigen reactievermogen te danken) en heb ik eigenhandig gezorgd voor het afbreken van een voetpedaal. Ik heb letterlijk een keer gevraagd of ze het zouden zeggen wanneer ze vinden dat ik er gewoon mee moet stoppen omdat ik het niet in me heb. Ha, dieptepunt. En ik maar denken dat ik die onzekerheid de laatste jaren achter me had gelaten. Nope. Naast onzekerheid had ik ook enorm last van frustratie. Oefeningen die keer op keer gewoon niet willen lukken, oefeningen die ik zeker weten de vorige les wél kon maar ik nu met geen mogelijkheid voor elkaar kreeg, momenten waarop ik even de controle kwijt ben over de motor. Frustratie en onzekerheid horen bij het leren, maar ik heb gemerkt dat ik ze niet goed kan verdragen. Ik vond het bloed irritant.

Ze versterken elkaar, die onzekerheid en frustratie. Er waren lessen waar ik naartoe ging en mezelf afvroeg wat er nu weer mis zou gaan. Bij het eerste dingetje dat vervolgens niet lukte dacht ik ‘zie je wel, je kunt het niet’. Instructeurs riepen naar me voor de les ‘niet zo streng zijn voor jezelf’. Ja doei, ik moet het toch goed leren? Ik begon steeds meer tegen de lessen op te zien. Ik probeerde van alles om me beter te voelen, relativeren, letten op mijn ademhaling, doen alsof ik er veel zin in had en zelfverzekerd was. Anderen riepen dat het allemaal wel goed zou komen, het hoorde erbij enzo. Maar helaas hielp het niets. Ik was niet zozeer bang om te falen tegenover anderen, of bang om mijn rijbewijs niet te halen, maar bang dat ik mezelf teleur moest stellen. Dat ik tegen mezelf zou moeten zeggen, ‘sorry, maar geef het maar op’. En toen ik me dat besefte, had ik ineens door wat ik eraan zou kunnen doen. Natuurlijk, dat had me in eerdere situaties ook geholpen. Ik moest de lat gewoon wat lager leggen. In plaats van dat ik naar mijn lessen ging met het idee dat die ene oefening nu echt moest lukken, of dat ik hem vandaag echt niet mocht laten valen, besloot ik tevreden te zijn wanneer ik doorgezet had. Doorzetten, dat kan ik. Alles mag mislukken, als ik maar niet opgeef.

Nog steeds lukt niet alles, maar ik vind dat minder erg. Ik voel me rustiger, positiever en blijer op de motor. Daar deed ik het voor, want motorrijles ís erg leuk. Als ik terugkijk op mijn lessen, kan ik het allemaal wat beter in het perspectief plaatsen. Natuurlijk had ik hem een aantal keer laten vallen, maar er zijn ook dingen waar ik erg trots op ben. Ik heb met de motor over losse bandjes en balkjes gereden als oefening, ik ben de snelweg over geracet met 140, ik heb al rijdend met twee benen aan een kant gehangen zonder om te vallen en de precisiestop beheers ik perfect. Inmiddels heb ik al een hoop geleerd. Ik ben er nog niet, maar dat rijbewijs gaat er komen!