Probeer het je eens voor te stellen…

Je handen klemmen stevig om de honkbalknuppel in je hand. Waarschijnlijk zijn je knokkels wit geworden door de kracht die je zet. Maar je ziet het niet. Je ogen hebben zich vernauwd tot spleetjes waardoor je slechts de rode stiksels op de witte bal kunt waarnemen, die de werper in zijn handen heen en weer beweegt. Als je om je heen zou kijken, zou je zien dat de tribunes vol toeschouwers zitten met hier en daar een spandoek, dat de achtervanger achter je staat met zo’n belachelijk grote handschoen aan en dat enkele teammaten klaar zijn om te vluchten van de honk die ze minuten geleden met moeite hebben bereikt. Misschien ruik je vaag de geur van gras, dat groen ruikt en bruin. De geur die het krijgt als het vertrapt wordt, zoals alle slagmannen voor je al hebben gedaan. Wellicht zou je je beseffen dat het geen toeval kan zijn dat de zon precies nu gaat schijnen, maar in je hoofd is het nog steeds bewolkt.

Je ziet alleen de bal. De bal die jou de overwinning of de ondergang kan bezorgen. Die bal waar alles van af hangt. Je let niet op de werper wanneer hij zijn houding verandert, klaar om te gooien, je volgt alleen de bal. Je weet voor hij loskomt uit de handen die hem zijn kracht geven, al op welke plek jij hem wilt raken. Je weet misschien dat er tumult losbarst in het veld, wanneer je die bal met volle vaart door de lucht laat vliegen, maar je ziet het niet. Iedereen rent, jij ook. De omgeving vliegt aan je voorbij, terwijl je benen en voeten je dragen, naar honk 1, 2 en 3 misschien. Pas wanneer je je honk bereikt hebt, zonder uitgetikt te worden, besef je dat je dit spel niet in je eentje speelt. Pas dan kun je zien of je de juiste keuzes hebt gemaakt en ontdek je waar je punten hebt gemaakt of laten liggen. Pas dan besef je dat de wedstrijd door ging, ook al zag jij alleen de bal.   

~

Dat is dus zo’n beetje, hoe het leven soms voelt voor mij. Dat er zoveel om me heen gebeurt, dat ik slechts kan focussen op de belangrijkste dingen van NU. Om een mooie post te schrijven is het nodig om te kunnen reflecteren, terug te kijken, bewust te worden en de humor ergens van in te zien. Op sommige momenten ben ik te veel bezig met het leven zelf, om er ook nog iets van te vinden. Dat is niet perse verkeerd of vervelend, maar wel hoe het is. Het is niet zo dat ik dan niets heb om over te schrijven, juist te veel misschien. Dus tot nu. Nu sta ik weer even stil op een honk en kan ik zien wat ik allemaal heb meegemaakt in de afgelopen weken. Genoeg stof om wat moois over te schrijven!