Ik ben fan van escape rooms. Wanneer je mij iets geeft wat ik op kan lossen, doe ik dat (of waag ik in ieder geval een dappere poging). Ik zou nog een hele post kunnen schrijven over mijn onbedwingbare neiging puzzels op te lossen, maar vandaag wil ik het over een ander aspect hebben.
Dat ik fan ben van spellen en team-building-achtige activiteiten, komt omdat die alle processen en rollen in een groep uitvergroten. Tijdens mijn escape room ervaring van anderhalve week geleden heb ik eens opgelet hoe mijn vrienden dat doen. Vanuit die ervaring, gemixt met jarenlange observaties tijdens spelletjes, heb ik een aantal karikaturen ontwikkeld die ik graag met jullie deel.

De regelnicht De regelnicht is iemand die vindt dat er volgens de regels gespeeld moet worden, no matter what. Is er ergens een slimmere, ondergrondse, eigenlijk niet helemaal eerlijke oplossing voor? Jammer dan, regels! Voor de regelnicht is de winst pas wat waard als deze eerlijk verdiend is. Je kunt je out-of-the-box oplossingen beter geheimhouden, want voor je het weet staat ze naast je om je terug te fluiten. ‘Halloo! Dat mag niet! Je weet wel, alinea 4, regel 4.34 uit de handleiding…’ Het ergste is, je wéét dat ze gelijk heeft. Er zijn twee opties. De regelnicht in koele bloede ombrengen zodat je alle vrijheid hebt om te doen wat je wilt, of volgens de regels spelen. Kies verstandig!

De doomdenker Dit is zo iemand die vooraf aan het hele gebeuren al roept ‘nou, dit gaat ons echt nooit lukken!’ Vol overtuiging. ‘Deze puzzel is echt veel te moeilijk’, waarna hij een hoorbare zucht slaakt en misschien zelfs wel even uit wanhoop zijn armen langs zijn lichaam laat bungelen. De doomdenker is zeker aan het begin een blok aan het been. Natuurlijk is zo’n puzzel wel op te lossen, jullie zijn echt niet de eerste groep die in deze ruimte zijn opgesloten, maar daar heeft de doomdenker geen boodschap aan. Halverwege het hele gebeuren vindt er ineens toch een interessante ontwikkeling plaats. De doomdenker, die tot die tijd vooral geobserveerd heeft hoe de rest stinkend zijn best doet, begint ineens in te zien dat er puzzels worden opgelost. Er verschijnt, misschien vreselijk minuscuul, een lichtpuntje aan zijn donkere horizon. Zou het dan toch kunnen lukken? Dáár moet je gebruik van maken! En zorg er dan in ieder geval voor dat je escape room uit komt voor de klok op nul staat, zodat de doomdenker niet de kans krijgt te zeggen wat niemand wil horen ‘ik zei het toch!’.

De I-do-not-care-bear Deze persoon interesseert het allemaal geen hol. Zo’n escape room is vast leuk bedacht, maar waarom zou je je in godsnaam vrijwillig laten opsluiten om een uur lang uitputtelijk naar oplossingen te zoeken die je niet nodig had gehad wanneer je er in eerste instantie niet aan was begonnen. Bovendien kost het nog geld ook. In het belang van wereldvrede (en onderlinge relaties) laat de beer zich uiteindelijk overhalen om dan toch maar mee te doen. Terwijl iedereen zich volledig uitslooft, bekijkt de beer de rest met een bepaalde ontspannen nieuwsgierigheid, zoals je naar een mierennest kunt staren. Als het daar bij blijft is er geen probleem. Sommige beren gaan vanuit hun het-kan-me-niets-schelen-mindset de boel een beetje op stelten zetten. ‘Wat zou er gebeuren als ik dit even op een andere plek verstop?’ of ‘Goh, ik kan ook hier een beetje stoken, dat is grappig’. Nee, bloed irritant! (Eerlijk toegeven, dat hebben we bij een mierennest allemaal wel eens gedaan. Maar dit is anders, héél anders!) Deze provocatieve I-do-not-care-bear is de allerergste.

De paniekfreak Wanneer je net in zo’n escape room wordt losgelaten en nog meer dan 50 minuten op de teller hebt staan, redt je het allemaal nog wel. De paniekfreak voelt echter steeds meer nattigheid. De tijd begint te dringen. Wanneer de teller onder de 20 minuten komt is de paniek voelbaar, niet alleen voor de freak zelf, maar ook voor iedereen er omheen. Hij begint steeds wilder te praten en gebruikt ondersteunende handgebaren die zijn innerlijke onrust weerspiegelen. Op een gegeven moment vliegen woorden in onwillekeurige volgorde zijn mond uit en kan niemand er meer een touw aan vastknopen. Dat helpt niet hè. Daar komt nog bovenop dat paniek besmettelijk is, dus binnen de kortste keren rent iedereen gillend met zijn armen boven zijn hoofd door de ruimte. Het mooiste is wel, dat wanneer je de oplossing kunt vinden ondanks de hysterie van de paniekfreak, het een extra grote prestatie is.

Het egoïstische genie Zo’n escape room kun je niet in je eentje oplossen. Je hebt elkaar nodig en communiceren is een belangrijk onderdeel. Het egoïstische genie heeft een hele sterke eigenschap; de mogelijkheid tot het bedenken van geniale ideeën. De meeste mensen in zo’n escape room storten zich op de overload aan informatie die er te vinden is en kunnen er vervolgens geen touw aan vast knopen. Het genie daarentegen, heeft de oplossing allang in haar hoofd. Maar om de een of andere duistere reden, wil ze daar liever even zelf van genieten. Het is voor mij nog niet helemaal duidelijk of het egoïstische genie niet wéét dat de mogelijkheid bestaat dat je gedachten hardop kunt uitspreken, of dat ze het leuker vindt ze voor zichzelf te houden. Het genie blijft vrijwel het gehele spel undercover, tot ze na de mislukte ontsnap poging hoort wat de oplossing is en zegt ‘oh, ja dat dacht ik eigenlijk vanaf het begin al’. AARRGG!! Kill me now!

Het oog van de storm Het oog is iemand die afschrikwekkend kalm is, terwijl er om hem heen een storm raast. Deze persoon is immuun voor de invloed van de paniekfreak en de doomdenker. Wanneer iedereen zich vreselijk uitslooft, de ruimte door rent, tegen elkaar schreeuwt of kreten van verrukking slaat bij onverwachts gevonden oplossingen, blijft het oog rustig. Hij kiest gewoon een puzzel uit en richt daar al zijn aandacht op. Knappe vent die hem daar vandaan krijgt. Hij haalt simpelweg zijn schouders op bij een provocatie actie door de I-do-not-care-bear of ‘wijze raad’ van de regelnicht. Eigenlijk gewoon de perfecte aanpak, maar daarom zo verschrikkelijk vervelend. Wat is nu de lol van perfectie? En het werkt onwijs op mijn zenuwen, hoe kun je toch zo rustig blijven? Hoe dan?

Disclaimer: Mijn beschreven rollen zijn karikaturen, ze berusten op mijn overdreven en onrealistische kijk op de werkelijkheid. De termen hij en zij zijn willekeurig gebruikt. Overeenkomsten met werkelijke personen berust volledig op toeval. Herken je jezelf in mijn beschrijvingen? Shit zeg, en ik maar denken dat je mijn blog nooit lees. Hoe kan ik het goedmaken?

Ik moet zeggen dat ik ontzettend genoten heb van mijn escape room ervaring (en ik ben blij dat ik het er levend vanaf gebracht heb). Mijn vrienden zijn een bron van inspiratie. Ik ben zo blij dat ze allemaal verre van normaal zijn…

Bron foto’s: 1, 2 en 3

Ik heb iets met mannendingen. Dan bedoel ik niet perse dat ik een tomboy ben en mannendingen doe (wat gedeeltelijk ook wel klopt), maar dat ik mannendingen die mannen doen interessant vindt. En sexy, soms.

Soms gluur ik wel eens naar mijn vriend, wanneer hij zich ‘s ochtends staat te scheren. Ha, als je nog niet dacht dat ik gek was, nu toch zeker wel? Vooral nat scheren vind ik fascinerend. Heb je wel eens gehoord wat voor geluid dat maakt? En hoe dan die banen scheerschuim een kaal en glimmend huidje tevoorschijn toveren. Natuurlijk ken ik dat, van mijn eigen benen. Maar een mannengezicht is echt iets heel anders. Het is me ook opgevallen dat ze precies weten welke spieren ze moeten aanspannen om een soort gekke bek te trekken, zodat ze er goed bij kunnen. Bijzonder.

Stropdassen vind ik ook geweldige dingen. Na wat research ontdekte ik dat stropdassen van oorsprong werden gebruikt om de stembanden warm te houden, om macht uit te stralen, en om bloed, zweet en snot mee op te vegen. Duidelijk. Ik vind het echt tof als een man zijn eigen das kan strikken. Helaas kan ik dat niet zo vaak bewonderen als dat ik zou willen; ik moet mijn vent zelfs overhalen een das te dragen op zijn eigen bruiloft.

Wanneer ik me zo tussen de mannen begeef, ontdek ik ook wel eens mannendingen die ik zelfs na 29 jaar nog niet wist. Laatst deed ik de ontdekking dat mannen, in tegenstelling tot vrouwen, helemaal niet aankondigen dat ze naar het toilet gaan. Ze zeggen gewoon niets en lopen weg. Huh? Dat is toch niet handig! Blijkbaar vinden ze dat zelf helemaal geen probleem, want als ze iemand kwijt zijn zit die logischerwijs gewoon op de wc. Toen ik deze bevinding deelde met mijn mannenvrienden waren ze ontzettend verbaasd dat ik dat niet al wist. Toch denk ik stiekem dat ze het verborgen willen houden, al die mannendingen. Wat mij er natuurlijk niet van weerhoudt mijn semi-wetenschappelijke onderzoek voort te zetten.

Bron foto: onbekend

Er loopt maar één katje op deze wereld rond waarmee ik echt iets speciaals heb, en dat is onze Amy. Bijna zes jaar geleden haalden we haar als kitten uit het asiel. De eerste twee dagen bracht ze doodsbang onder de kast door, maar het is helemaal goed gekomen.

Amy is een echte knuffelkat, maar ze knuffelt met niemand zo graag als met mij. Mijn moeder noemde mij haar ‘lievelingsmens’, terwijl ze onderstaande foto van ons samen maakte. Als Amy buiten is wanneer ik bij mijn ouders thuis kom, hoef ik haar maar één keer te roepen en ze komt aanhuppelen. Amy vindt het leuk om tikkertje te spelen, kan zitten, liggen en poot geven op commando en is een ster in vlinders vangen (niet dat dat laatste me zo enorm blij maakt, maar het is wel knap). Ze heeft een prachtige tekening waardoor ze een plaatje is op foto’s. Ze vindt vuur erg interessant en komt voor de gezelligheid bij ons aan tafel zitten als we gaan eten. Ze pikt altijd je stoel in als je net opstaat en ze praat in plaats van dat ze miauwt.

Nu ik niet meer thuis woon, mis ik Amy regelmatig. Ze is zo zacht en schattig, ik kan zo om haar lachen en haar blik doet mijn hart smelten. Het liefst koop ik zelf een kat, maar ergens ben ik bang dat die nooit zo leuk zal zijn als Amy. Ik hoop dat we nog jaren van haar gezelschap kunnen genieten. De allerliefste Amy maakt mijn dagen een beetje mooier, zelfs op de momenten dat ik erg verdrietig ben. Als ik naar onderstaande foto’s kijk kan ik een glimlach niet onderdrukken…

Intens blij worden van de sterke band met een dier?

Been there, done that!
Unfortunately not (yet)
That will never happen!